مشخصات

بخش :مهروان
شهرستان : نكا
استان : مازندران
جنسیت : مرد
وضعیت تاهل : متاهل
شغل : کارگری
یگان : لشگر 5 نصر خراسان
نوع عضویت : سپاه - كادر
مذهب : شیعه
دین : اسلام‌‌
نام پدر : علی اصغر
مسئولیت : فرمانده دسته
تحصیلات : راهنمایی

کد شهید : 6546
رسته : غواصی
نام مادر : رعنا کاردل

 شناسنامه شهادت

موضوع شهادت : جبهه
عملیات : عملیات بدر
محل شهادت : هورالهویزه
تاریخ شهادت : 1363/12/25
نحوه شهادت : جراحات وارده به بدن

 شناسنامه تدفین

شهرستان : نكا
استان : مازندران
گلزار : کمیشان
تاریخ تدفین : 1376/04/14

 زندگی نامه

شهيد «محمدعلي علي‌مكه»

در طلوع هفتمين روز آذر 1339، در آغوش گرم «علي‌اصغر و رعنا»، پا به عرصه هستي نهاد. روزهاي كودكي «محمدعلي»، در كوي و برزن روستاي «لاك‌تراشان» سپري شد.

او از همان خردسالی، در محافل انس با قرآن كريم، جهت يادگيري مفاهيم ديني، در مساجد و تكايا حضور فعّالي داشت. علاوه بر آن، در مراسمي چون عزاداري و ولادت اهل بيت(ع) حضور پيدا مي‌كرد و به آن‌ها عشق مي‌ورزيد.

كسب علم و دانش را تا پنجم ابتدائي در زادگاهش، و مقطع راهنمائي را در شهرستان بهشهر، با موفقيت سپري كرد؛ اما به دليل مشكلات مالي، از ادامه درس سر باز زد و مشغول به كار شد.

«قاسم‌علی» خصوصیات اخلاقی برادرش را این‌گونه بیان می‌دارد: «به جهت تواضع، گشاده‌روئی و کرامت نفس، بین خانواده و دیگر افراد، از محبوبیت خاصی بهره‌مند بود. علاوه بر آن، صبور بود و در برابر مشکلات، مقاوم.»

وقتي خورشيد انقلاب به رهبري امام خميني طلوع كرد، این انقلابی آگاه، پا در ميدان اعتراض گذاشت و پنهان و آشكار، مخالفتش را با سياست‌هاي حكومت پهلوي ابراز نمود. او همچون ديگر انقلابيون، به تكثير و توزيع اعلاميه‌ها مي‌پرداخت و با گوش دادن به سخنراني‌هاي امام، سعي در شناخت افكار ايشان داشت.

محمدعلي در سال 1360 به عضويت سپاه پاسداران انقلاب اسلامي در آمد و  در این جامه، با ادای تکلیف پرداخت.

فرماندهي حفاظت طرح جنگل، مسئوليت قلّه در مريوان، و پيك گردان رزمي علي‌بن‌ابيطالب، از اَهمّ خدمات ارزنده اين رزمنده دلاور، در طول دوران جنگ به شمار مي‌رود.

هم‌رزمش «عليرضا شرفي»، چنين روايت مي‌كند: «نسبت به مخالفان نظام، صورت خوشي نشان نمي­داد. هر زمان كه درگيري پيش مي‌آمد، براي مبارزه داوطلب بود؛ به‌ویژه در كردستان که مبارزات زيادي با كومله و دموكرات داشت.»

محمدعلی، «سيده‌بانو موسوي» را براي تشكيل زندگي مشترك انتخاب كرده بود؛ که ثمره اين پيوند مبارك، «صالح و علي» هستند.

«ليلا» از برادرش اين‌طور ياد مي‌كند: «هنگام تولد پسرش صالح، که در يك شب باراني بود، به دنبال ماما به محل ديگري رفت. بچه كه متولد شد، اذان و اقامه را در گوشش قرائت كرد. خيلي خوشحال بود.»

سرانجام، محمدعلی در 25 /12/63 در منطقه هورالهويزه در شرق دجله، به درجه رفيع شهادت نائل آمد. پيكر پاكش بعد از سیزده سال به وطن بازگشت و طي تشييع باشكوهي، در گلزار شهداي «كمیشان»[1] خاكسپاري شد.

آقای شرفی در روایتی دیگر بیان می‌دارد: «قبل از اعزام به عملیات بدر، تغییر خاصی در حالات او ایجاد شده بود. گفتم: آقا محمدعلی! با داشتن مشکلات زندگی و بیماری همسرت، این‌بار صرف‌نظر کن.گفت: زن و بچه و زندگی برایم ارزش دارد، ولی جبهه از همه این‌ها واجب‌تر است. من این راه را انتخاب کردم و از آن برنمی‌گردم. در صورتی که منزل خود را نیمه‌کاره رها کرده بود.»

[1] . حسينيه محل

وصیت نامه

*وصيت­نامه شهيد محمدعلي علي­ مكه*

بسم رب شهدا

تاريخ: 27/11/1362

الَّذينَ آمنوا وَ هاجَرو وَ جاهَدو في سَبيلِ اللهِ بِاموالِهِم وَ اَنفُسِهِم أَعظَمُ دَرَجة عِندَالله و اولئِكَ هُمُ الفائِزون

آنان كه ايمان آورده­ا­ند و از وطن خويش هجرت كرده­اند و در راه خدا با مال و جان خود جهاد كرده­اند، آن­ها را نزد خدا مقام بلندي است و آنان رستگاران دوعالمند.

من به عنوان يك پاسدار مسووليتي را بر گردن نهاده­ام، اميدوارم كه دِينم را نسبت به اين مسووليت بزرگ ادا كنم. تا به حال من زنده نبوده­ام و اين لحظه­اي است آغاز جهاد و شهادت اين را حس مي­كنم كه تازه دارم زنده مي­شوم و زندگي جاويدان خود را آغاز مي­كنم. شهادت انسان را به ملكوت اعلي مي­رساند، خدايا شهادتم را در راه اسلام و قرآن كه خاري در چشم دشمن است، بپذير. يك خورده هم به فكر كساني باشيم كه خون خودشان را در كربلاي امروز ايران براي برقراري حكومت الله در جهان مي­دهند.

من از نظر مادي چيزي ندارم ولي آن­چه به خاطرم مي­رسد، به قلم مي­كشم. پدر جان! از جبران زحمات زيادي كه در طول 24 سال برايم كشيده­ايد، عاجزم. كسي هم نمي­تواند جبران آن زحمات كند. اميدوارم كه خداوند تبارك و تعالي به شما اجر عظيمي بدهد.

 پدر عزيزم! اگر به شهادت رسيدم و از اين­كه در ايّام پيري شما نتوانستم عصاي دست شما گردم، مرا حلال كنيد. ما امانتي بوديم نزد شما. به اين دنياي مادي دل نبنديد. اين دنيا مهمان­سرايي است كه ما مهمانان اين دنياييم. خدايا! مي­دانم كه يك روزي بايد رفت، اميدوارم كه رفتن­ام در راه تو باشد.

پدر، برادر و خواهر! اگر جسدم را نياورده­اند، گريه نكنيد و از انقلاب اسلامي دفاع كنيد. مبادا روحيه خود را ببازيد كه باعث ناراحتي من است چرا كه خانواده­هاي زيادي مثل شما هستند، پس مي­خواهم من هم در مقابل شهيداني كه پودر شده­اند و يا جسدشان را نگرفتند، شرمنده نباشم. پدر عزيزم! به نظر شما چه مي­كردم زماني كه خدا مرا به مهماني دعوت كرد. من هم عاشقانه به ملاقات خدا شتافتم. بر بالاي خانه­مان پرچم سبز بگذار و افتخار كن كه فرزندت در راه خدا به اين مقام رسيده است. خواهر مسلمانم! تو نيز زينب­وار زندگي كن.

 و تو برادرم عزيزم! راه خدا بهترين و بالاترين راه­هاست. پس جهاد كننده­ي اين راه باش.

 اي امت شهيدپرور! تنها راه نجات اسلام و رهايي مستضعفان و پيروزي نهايي، پشتيباني قاطع و بي­دريغ و پيوستن به خط امام كه همان خط اصيل پيامبر اسلام، محمد (ص) است، مي­باشد.

 و از دولت اسلامي و روحانيت مبارز در هر كجا هستيد دفاع كنيد تا اسلام را به تمامي بلاد بشناسانيد. هيچ­وقت امام عزيز را تنها نگذاريد.

ملت عزيز! فكر نكنيد تير دشمن برايم غصه­آور بوده، به خدا قسم اين نيست. نه تنها شهادت برايم گواراست بلكه آن­قدر به اين سرنوشت علاقه داشتم كه رسيدن به آن برايم هيجان­آور بود همچنان كه حضرت علي (ع) مي­فرياد: «گرامي­ترين مرگ­ها كشته شدن در راه خداست.» پدر جان! پسرم را خوب تربيت كنيد و به درس بفرستيد. در ضمن من خيلي به روحانيت علاقه دارم، مي­خواهد كه پسرم را به طلبگي بفرستيد. براي پسرم پدري كنيد و در تربيت او كوشش كنيد. خدا نگهدارتان باشد. إن­شاءالله خداند به شما صبر بدهد.

             اي تيرها به خشم بباريد بر تنم                           زيرا كه من گذشته­ام از جان خويشتن

             من آمدم به ياريت اي نائب امام                          با خون پاك بر سر پيمان خويشتن

             اي مرجع و مراد من اي قائد كبير                        ما را رسان به اوج، به فرمان خويشتن

            آماده­ي شهادت و جنگيم اي امام                        در راه ملك و ملت و ايمان خويشتن

والسلام عليكم و رحمة الله و بركاته