دستیابی به توسعه پایدار و به تبع آن توسعه پایدار روستایی، یكی از اهداف اساسی در تمامی كشورهاست كه مستلزم برنامه‌ریزی، تصمیم‌گیری و مدیریت دقیق و كارآمد است.
دست‌یافتن به توسعه‌ای پایدار و متوازن كه بتواند نیازهای جامعه محلی و روستانشینان را برآورده سازد و موجب رضایتمندی و رفاه عمومی شود، نیازمند داشتن برنامه و برنامه‌ریزی منطقه‌ای و مشاركتی است.
برنامه‌ریزی توسعه روستایی جزئی از برنامه‌های توسعه هر كشور محسوب می‌شود و بی‌شك یكی از وظایف برنامه‌ریزان روستایی، یافتن راه‌حل جهت عمران و توسعه نواحی روستایی است.
توزیع متعادل امكانات و خدمات‌رسانی بهینه به سكونتگاه‌های روستایی، عامل مهمی در توسعه، عمران و آبادانی روستاهاست ،در واقع توزیع عادلانه امكانات و ثمرات توسعه در میان اكثریت جمعیت، از خصیصه‌های مهم اقتصادی سالم و پویا ست، بنابراین برنامه‌ریزان جهت تحقق این امر، سعی در كاهش نابرابری‌ها و عدم تعادل، از طریق تدوین و اجرای برنامه‌های متعدد محرومیت زدایی، توزیع متعادل و متوازن منابع و امكانات و خدمات‌رسانی و گسترش همه جانبه نتایج مثبت توسعه یافتگی، در راستای تحقق اهدلف اقتصاد مقاومتی و توسعه پایدار روستایی دارند.

** مدیریت محلی یكی از مهمترین اجزای دست‌یابی به توسعه پایدار است
در این میان مدیریت محلی در نواحی روستایی یكی از مهمترین اجزای دست‌یابی به توسعه پایدار در سطح ملی است كه به واسطه وظایف و اختیاراتی كه در عرصه سكونتگاه‌های روستایی برای آنها وضع شده‌است، نقش بسزایی در محرومیت‌زدایی و گسترش سطوح دسترسی به خدمات و امكانات عمرانی و رفاهی برای روستانشینان دارند.
دهیاری به عنوان نهادی عمومی و غیر دولتی، متولی اداره امور روستا است و عهده‌دار تصمیم‌گیری و سیاست‌گذاری‌های بالادست و به عبارتی سازمان شهرداری‌ها و دهیاری‌های كشور، در سطح محلی است.
بنابراین نهاد دهیاری موظف است با ارایه خدمات و امكانات زیرساختی و رفاهی مناسب، منجر به رضایتمندی ساكنین روستایی شده و شكاف بین شهر و روستا را كاهش دهد و با این اقدام موثر، می‌تواند ضمن جلوگیری از مهاجرت‌های بی‌رویه به سكونتگاه‌های شهری، موجبات تحقق اهداف اقتصاد مقاومتی و توسعه پایدار روستایی را فراهم كند.